Alkapon is back

It’s nice to be back – Muling bumalik ang kidlat ng malabon upang makigulo na naman sa mundo ng Blogsperyo. Bagama’t ilang araw lang ako nawala ay talaga naman pinanabikan ko ang aking pahinang pangkalawakan, at labis din ang aking tuwa dahil sa patuloy na pagbasa at pagbisita sa site na ito, nakakataba po sa puso na kahit pala konting abiso at pansamantalang mamaalam para sa ilang araw na bakasyon sa nag daan na undas, ay patuloy pa rin ang mga kaututang-dila na nagbasa at nag-iwan ng bakas para sabihing kayo’y muling nadalaw at nariyan lang sa tabi-tabi. Kaya po, labis ang aking pasasalamat sa iyo mga kapuso at mga kapamilya, maging ang mga kaluluwang naligaw ng landas na nag tiyagang nagbasa at nakitawa sa iniwan kong jokes.

Sulit po ang aking maikling pagbisita sa Probinsiya ng aking lolo, dahil kahit papaano ay naipahinga ko ang aking utak sa mga trabaho at responsibilidad, at higit sa lahat ay muli kong nakita ang aking mga kamag-anak at sama-samang dinalaw ang puntod ng mga kaanak na namayapa na, lalo na ang aming Lolo. Sadyang kakaiba ang Simoy ng hangin sa probinsiya, lalo na sa panahon ngayon na papalapit na muli ang Pasko, talaga namang fresh air ang iyong malalanghap, hindi katulad dito sa kamaynilaan na puro usok at mababantot na amoy galing sa mga kanal at basura. Hindi naman sa kinukutya ko ang kalakhang maynila, pero hindi lingid sa kaalaman ng lahat ang ganitong pustura ng maynila. Simula’t-simula pa nung ipinanganak ako sa Tundo, hanggang paglaki ko dito sa Malabon ay ito na ang nakagisnan ko, kaya naman ako’y nawiwili na pumasyal paminsan-minsan sa probinsiya sa norte upang maiba naman ang kapaligiran at ‘ika nga eh, makalanghap ng sariwang hangin. Bagama’t nakakapagod ang bihaye dahil sa layo mula maynila patungo sa norte.

Madaling araw pa lamang ng araw ng sabado ay inumpisahan na naming mag biyahe para makaiwas ng trapik sa north expressway, tangay-tangay ang kaldero’t kaserola na puno ng pagkain upang may malamon sa daan, kung saan man abutin ng gutom. Halos sampung oras ba naman ang biyahe, nakakapagod at nakaka ngawit din ang mag-drive sa ganung haba ng biyahe, mabuti na lang at mahusay din mag drive si misis kaya palitan kami. Ang masaklap pa nun kung natatae ka na, pursigido talagang maghanap ng mapagkukublian para mailabas ang sama ng loob mula sa kumukulong tiyan. Minsan naisip ko dapat pala ang binili kong kotse ay yung may inidoro na sa loob katulad ng pang-executive na bus.

Naka-ilang stop over din kami, kadalasan kung saan may carenderia upang palamigin ang makina ng kotse lalo na ang gulong, siyempre konting check-up sa sasakyan at kargahan ng tubig. Dalawang beses din nagkarga ng gasolina na puro Full tank dahil hindi pala aabot sa norte ang minsanang karga ng gasolina. Sinubukan din naming kumain sa isang Carenderia, pero lintek naman, napakamahal ang bawat takal ng ulam, tinanong ko sa ale na may ari ng carenderia kung pwedeng manghirap na lang ng plato dahil may baon naman kami, pinaunlakan naman kami kaya lang may table charge. Ayos talaga ang negosyo ng ale, walang lusot. Pero pwede na rin yun, dahil sa panahon ngayon, wala ng libre, business is business.

Ganun din ang hirap na naranasan sa pagbalik ng maynila, medyo mas mabigat lang ang dala dahil pinabaunan kami ng iba’t-ibang klase ng sariwang prutas at mga bagong pitas na mga gulay, mahal ito dito sa maynila, sa probinsiya libre lang.

Yan ang kainaman ng buhay probinsiya, medyo mahirap man ang biyahe, ngunit masaya naman, at kung may iba na namang pagkakataon, muli akong magbabakasyon sa probinsiya. 
Wen manong! Nagpintas nga agpayso, saan nga ulbod.